hayat onlar için fazlasıyla adaletsiz. kampüsümüzün içinde barınanlar öğrencilerin oluşturduğu kumbaradan karşılanan mamalarla sütlerle beslenip en tosunu bile benim sevgilime yaptığım şımarıklıktan fazlasını bana yapıyor. masalardan yemek kaçıranlarmı dersin benden önce gidip camın önündeki koltuğu kapanlara kadar her cins sevgi arsizi var. bir tanesi ben sandviç yerken tam önüme gelip gözlerimin içine bakarak tamamen duygu sömürüsüyle yemeğimi alınca zaten ikna oldum. o kadar pasifimki bi köpeğe bile hayır diyemiyorum. neyse, kampusten birkaç adım uzaklastigimda gordugum köpekler ise genelde saldırgan. ikiden fazlaysa hirlayip havlayarak göz dağı veriyor. bit, pire, uyuz almış başını yurumus. acaba bizim kampüs köpekleri onların dünyasında sosyete dışarıdakiler de varoş mu diyorum. hepsi benim canım.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?