öğretmen

zamanımızın bir sorunu...

evet bu yazıyı yazıp yazmama konsunda düşündüm ama eğitimi sadece sistem olarak bakmak ve öyle eleştirmek ondan kendini soyutlamak gibi...
büyük eğiticilere ihtiyacımız var saf bilgi veren bir kurumun ögreteni asla bir egitimci değildir!

bizler bu insanları dinlerken bir kitabı anımsıyor ve onda dinlemeye dair duydugumuz seyler tam tamına sürekli duyacagımız beylik sözlerse bir sorunun;yetişme sorununun acılarını cekiyoruz demektir...

sunu demişti bir yazar
’’bir ögretici her sene aynı seyi anlatıyorsa o artık ögretmiyor tekrar ediyor demektir!..’’

ögretmenler sunu unuttu egitilmeyi!

hepsi karsılarındakileri birer topluma sokucakları sıradanlar olarak tasavvur edip en minumum seylerle geciştirmekteler..

halbuki nietzsche sunu demişti:
-bir eğitimci beni kurallarında dısında eğitmeli

zamanımızın ögretenleri sadece birer bellekci mumyaları beklemekte;cektirdikleri uykusuz geceler ve acılarda bu yönde!

ben okulumu sevmiyorum!ögretmenlerim birer sıkıntı kaynagı! ben her gün o sıraya oturmadan önce bin defa kendimle çelişkiye düşüyorum ve onu dinlerken hiç bilmediğim bir ormana girmiş gibi değilde her yanı görebildiğim ufak calılar görüyorum!

beni sınama sekli benim onun sınamasına tepki olarak sadece bir tembele dönmeme neden!

sunu der büyük bir ikiyüzlülükle:
-ben sizi satan dostunuzum!

her daim yardım edeceklerini anlatan hocalar karsımızdakiler;ama ben kendi kuralları içinde sıkışmış yönetim sekilleri görüyorum!