adamlar

sönmüş saçlarında son damla ışık,
bir düş’ün içinde gibi her akşam
-ve yüzleri duman kadar dağınık-
geçer bu sokaktan binlerce adam.

umut gözlerinde ölü bir bakış,
çığlık bir bükülüş dudaklarında;
bulamadıkları nedir ki, yaz kış
dolaşırlar şehrin sokaklarında?

sanki yalvaran bir duadır onlar,
belki tanrılara açık vesvese,
bir nehir. bu nehir her akşam akar
derinden ruhları çağıran sese.
.

ahmet muhip dranas