insanlardan nefret etmek

bir tür depresyon belirtisidir. "hayat ne tuhaf vapurlar filan" dedirtir bireye, hayvanlara yönelik sevgilerinin ivme kazandığı görülür bu kişilerde.

(bkz: nefretten nefret ederim)

bireyin sahip oldugu nefret duygusunun insanlar ozellik ile deger verdigi insanlar tarafından tetiklenmesi ile bireyin kazandıgı ruh durumu.

hayat çok canını acıttığında,kendi yaptığı doğrular artık bir işe yaramadığında,başına gelen her olayda ders almayıp tekrar duvara tosladığında kalbi ve bedeni;ruhundan uçan giden sevginin yerine gelir insanlara olan nefreti.

(bkz: insanlardan tiskiniyorum)

insanlardan nefret etmek insanın kendini sevmemesiyle başlar...
kendini sevmeli öncelikle insan,daha sonra etrafındaki insanları ve hayvanları sevmeli insan;hayvanları da sevmiyorsa insanlardan nefret etmek eylemi tam o kişiye uygundur zannımca...

(bkz: kendiyle barışık olmamak)

kötü bir halet-i ruhiyye olsa da, daha kötüsü de olabilir,
zira nefret de bir duygudur diyerek bağlamalı bu entry i.

misantropik bi’yapıya sahip olmaktan mütevellit olabilir. çok da mühim değil insanları sevmek. zira öyle sevilcek yaratıklar değil genel itibariyle.

(bkz: zaza)

insanlara olan güvenin sıfırlanmasıyla alakalı olan $ey.