karne günü

(bkz: akdeniz karadeniz karnemizi isteriz)gibi nidalarla öğretmenlerimizi daralttığımız o ilkokul-ortaokul yılları..

-karnesi pekiyi olan kişi için sıradan hatta sıradanlıktan öte güzel bir gündür evine gider annesine babasına sarılır karneyi gösterir sevinc ve mutluluk tablosu oluşur.

-karnesi kötü olan çocuk için o gün öyle bir gündür ki anlatılmaz yaşanır derler ya aynen öyle.eve giderken bir korku vardır eve girdiğin anda odaya gitmek isterisn ama baba her zamanki koltuğunda olaya hakim bir şekilde "gel gel karneyi göster bakalım" der karne çok da kötü değildir baba karneye bakar ya kızar yada birşey söylemez.anne her zaman annedir kızmaz kızsada söyleyemez işte o anda anne o günün her türlü zorluğunu alan bir ilaç gibidir.karne günü böyle bir şeydi benim için.

bir ilköğretim okulunun çevresinde oturuyorsanız ne yazık ki bu sıcak havada camları kapatacağınız , o mikrofonda konuşan sayın ve çok saygı değer beyefendiye içinizden muhtemel cümleleri söveceğiniz , "programımızın sonuna gelmiş bulunmaktayız" cümlesini can kulağıyla bekleyeceğiniz gündür.

cocuklarin "akdeeeeeeeeeeeeeeniiizzz karadeeeeeeeeeeeeeeniiizzz biz karnemiziiiii isteeeeeeeeeeeeeeeriiizz" oyun havalarinin hemen akabinde dagitilan karnenin sevinci/uzuntusuyle sekillenen suratlarin; bir de okul bahcesinde 10 saat daha kafa sken mudurun konusmasiyla fenalik gecirmemesinin na-mumkun oldugu gun.

tesekkur aldigimda aglardim lan. hatta bir gun hic unutmam takdir belgesi aldigimda bayilmistim, ehe.