istanbul türküsü

orhan veli’den, istanbul’una:

istanbul’da boğaziçi’nde,
bir fakir orhan veli’yim;
veli’nin oğluyum,
tarifsiz kederler içinde..

o rumelihisarı’na oturmuşum;
oturmuş da bir türkü tutturmuşum;

"istanbul’un mermer taşları;
başıma da konuyor, konuyor aman, martı kuşları;
gözlerimden boşanır hicran yaşları;
edalı’m,
senin yüzünden bu halim."

"istanbul’un orta yeri sinama;
garipliğim, mahzunluğum duyurmayın anama;
el konuşur, sevişirmiş; bana ne?
sevdalı’ m,
boynuna vebalim!"

istanbul’da, boğaziçi’ndeyim;
bir fakir orhan veli;
veli’nin oğlu;
tarifsiz kederler içindeyim...